Vrije dag, alhoewel ... ;-))

Vandaag rustdag, maar dat betekent geen luiwammesdag, want daarvoor zijn weniet naar hier gekomen, daarvoor kun je naar Benidorm of Blankenberge gaan! ;-)
Deze morgen ben ik met de fotografen naar een Boeddistisch tempelcomplex geweest om er een dienst bij te wonen, het Thicksey complex (www.thicksey.com). Heel interessant. Dat begint wel om 6h op 30km van hier, dus om 5h uit bed.
Eerst hebben we even de sfeer opgesnoven waar een monnik in zijn eentje een gezangenboek zat uit te zingen, en dan om 7h15 de eigenlijke dienst, nadat eerst de gelovigen werden opgeroepen met de speciale lange trompetten (zie foto).
Er waren ook een aantal monik-kinderen bij, en die schenen zich best wel te amuseren. De dienst was ook heel wat minder stijf dan de missen die wij ons uit onze kindertijd herinneren.
Er waren ook nogal wat parallelen te trekken tss de Boeddistische dienst en de katholieke dienst. Ook eerst een deel gebeden en gezangen, dan een consecratie-achtige fase, en dan een verdeling van eten, in dit geval thee en een poedertje dat erin ging, maar dat we niet konden identificeren, wat wij kennen als de communie.
Er zijn in het complex een tiental tempels en tempeltjes, sommige maar een 20m² groot, en, wat mij wat verwonderde voor het Boeddisme,  sommige waren niet toegankelijk voor vrouwen.
Wel deze waar Bert, zonder te weten, naast het vruchtbaarheidssymbool van de Buddha staat (zie foto)!


Morgen vertrekken we terug naar Manali, in 3 etappes. Eerste overnachting is opnieuw in een tentenkamp, dus weer geen GSM of internet. Vertrek stipt om 7h.
Volgende post zal dus voor zondagavond, of ten laatste maandagavond uit Manali zijn.
We duiken dan voor het eerst in 12 dagen terug onder de 3000m grens. Toch benieuwd wat een dergelijke hoogtestage als gevolgen heeft voor je bloed. 
Dr Martin P, noteer maar al in je agenda dat ik volgende week eens langskom voor een bloedonderzoek!


Dit zijn de "vespers", de monnik die zijn gezangenboek uitneuzelt:

Dit is Bert, met links van zijn hoofd het vruchtbaarheidssymbool waar vrouwen komen om voorspoedig (en plezant? ;-)) zwanger te geraken. Wij zouden zeggen: de Boedda met een respectabele erectie!

Dit zijn de trompetters op het dak om de nieuwe dag te verwelkomen en de gelovigen op te roepen naar de dienst.

Een van de kinder-monniken. Bert heeft nog een paar heel mooie plaatjes van de kinderen. Als dat geen teaser is om het boek te kopen! ;-))

Dit is een beeld van de Boedda. Het is verboden om een foto te nemen van jezelf en het beeld. Aangezien een foto ook een verering is van de Boedda, is een foto met nog een persoon erbij hetzelfde als het vereren van die persoon op dezelfde manier als van de Boedda zelf. Let ook op de verhoudingen, het beeld is ong 6m hoog!

Dit is het Thiksey complex van op een afstand gezien. Moet trouwens en heel leuke plek zijn om te verblijven, met prachtige vergezichten naar alle kanten!

Zie ook eens de blog van de fotografen en hun project op http://www.himalaya11.com
Dagelijks wordt er een foto-van-de-dag bijgeplaatst, uiteraard een stuk professioneler dan de mijne!

Iedereen een prettig weekend gewenst!


Martin

25/8/2011 D-Day : naar de summit: de Kardong La (5379m)

Vandaag is idd de topdag van de reis, we gaan naar het (berijdbare) dak van de wereld! Vertrek rond 9h na de klassieke technische probleempjes, die klassiekerwijze niet worden opgelost, maar voorzien van een hele uitleg ("Dit is India ... " is dan de even klassieke uitleg ;-)) en we gaan de weg op naar boven. De eerste 25 van de 40km verlopen vrij vlot, de weg vetoont nog een respectabel percentage asfalt. Op 4500m houden we een thee-stop. Maar daar al moet je niet te snel wandelen of je voelt al de ijlere lucht.
Rik, de fotograaf-piloot licht daar even hun doel van de reis toe. Ze maken een boek over de expeditie dat verkocht zal worden ten voordele van het longtransplantatiefonds van de MUCO vereniging. Één transplantatie kost 7.000 Euro, daar wordt geen cent van terugbetaald door de ziekenfondsen. Voor veel gezinnen, die al heel hoge kosten hebben door de ziekte van hun kind, is dat niet haalbaar. Daar komt dat fonds dan tussen. Doel van de verkoop van het boek (dat begin november uitkomt en vooe 40 Euro van eigenaar zal wisselen) is één longtransplantatie te bekostigen, en daarmee een kind of jongere letterlijjk een nieuw leven te geven.
Elke dag van de tocht van Rik en Bert staat in het teken van één MUCO patiënt die ze pesoonlijk kennen. Vandaag is dat Letitia, 19 jaar, die het maximaal nog 2 maand uithoudt als er geen gepaste long voor haar wordt gevonden. Speciaal vandaag, omdat we, door zo hoog te gaan, een (heel klein) beetje de moeilijkheden zullen ondervinden waar die mensen constant mee leven.
Dan trekken we hoger. Nog 15km verder en 900m hoger. De weg wordt snel slechter. Gelukkig weinig modder, veel zand en keien, maar dat zijn we intussen al gewend!
Uiteindelijk bereiken we het doel van de reis: de GPSen geven 5376m aan, ietsje minder dan de optimistische 5600m die sommige kaarten aangeven. De plek zelf is vrij karig, niet abnormal als je weet dat ze maar een paar maand per jaar bereikbaar is. Wat fotootjes nemen, maar je voelt dat de lucht er heel wat ijler is. Ik maak de fout snel even naar de motor te rennen om mijn zonnebril, maar die 6 passen lopen doet me 5 minuten hijgen!

We nemen dezelfde weg terug. Nog enkele fotostops en genieten van het landschap.

De onbetwistbare getuige: de positie, datum en tijd, en vooral: de hoogte!

Het verplichte plaatje, getuigend dat ik het wel degelijk zelf gedaan heb, geen stand-in aan te pas gekomen!

En vanaf daar heb je natuurlijk een prachtig zicht. Je zou van daar zelfs de K2 (tweede hoogste berg ter wereld na de Mount Everest) moeten kunnen zien, maar daarvoor moesten we nog een klim te voet maken van 150m hoog, en dat zag niemand meer zitten ...

Morgen rustdag, en vandaag het doel van de reis bereikt. Daar zal deze avond wel een goeie pint op gedronken worden, hier in het hotel is lekker gekoelde Tuborg te verkrijgen.
En morgen is het rustdag ...

23-24/8/2011 Leh - Lamayuru - Leh

Lamayuru is de plek waar een klooster staat waar de Dalaï Lama zijn pensioen zou doorbrengen. Maar de man verkoos er ten slotte voor om die periode, vast om religieuze redenen ;-)), in Parijs door te brengen. Dus is het nu een gewoon klooster, waar ook kinderen tot monnik worden opgeleid.
Heel ascetisch allemaal, beetje lauw water id douche, elektriciteit tot 23h, geen gsm of internet. Die lauwe douche viel nog mee, want het is erg warm tijdens de dag. Nu, beter te warm dan de ganse dag regen en mist!
Verder een beetje in herhaling vallen: heel veel afwisseling van landschappen, rustige wegen (naar Indische normen dan), een rit zonder veel geschiedenis zeg maar, maar wel genieten.
Geen valpartijen, nog slechts 2 man hebben geen streepje achter hun naam staan!

Hier nog enkele beeldjes.

Dit is Rik, de (bijzonder vaardige) piloot van de reportagemotor, en ook instaat voor (spectaculaire!) videobeelden:

Dit ben ik aan het einde van de bijzonder stoffige rit (valt het op? ;-)) van Sarchu naar Leh: 

 Dit is Bert, de (eerste klasse) fotograaf :

Sarchu - Leh

Deze morgen voelde ik mij een beetje asociaal, want de enige die geen hoofpdpijn had in onze tent vn 8. 
En neen dr Martin P, ik heb nog geen pilleke tegen hoogteziekte genomen, ik heb blijkbaar geluk, want het kamp was toch op 4400m hoogte.
Vrij lange rit, ietsje te zelfs, over een tamelijk geaccidenteerd parcours. Nieuwigheid zijn de zgn waterbakken, dat zijn passages van (smelt)water dat vd bergen afloopt en de weg op de een of andere manier moet kruisen. En dat levert riviertjes op tot ongeveer een halve meter diep. Met de Enfield kan je daar rustig doorheen tuffen, beetje snelheid houden want het water heeft ook een bepaalde snelheid en je mag je niet laten omver duwen door de stroming, en beetje geluk hebben dat je niet op een onoverkomelijke kei stuit! Actiefoto's volgen nog, maar iedereen is overal veilig doorgeraakt.
En dan de generale repetitie van de reis: de Tang Lang La (La = pas) die de tweede hoogste pas ter wereld is die met gemotoriseerd vervoer kan gepasseerd worden. 5200 meter hoog is al niet niets meer, als we van daar even naar beneden kijken, zien we ruim 400 meter onder ons de top van de Mont Blanc, met zijn 4800m toch de hoogste top van Europa. 

En dat voel je. Als je spreekt met iemand moet je na drie zinnen eventjes op adem komen. Wandelen doe je ook best heel rustig. En om geen problemen te krijgen, blijven we ook slechts een kwartiertje boven. Ook de motoren voelen het. Minder vermogen, en je moet ook preciezer schakelen, anders is het een hikken en hoesten van jewelste.

Maar het heeft wel een kick, we zijn ten slotte 'maar' 400m onder de Kardong La, dé hoogste, die we donderdag hopen aan te vallen.
Dan naar Leh, een echt hotel, echte badkamer, echt bed, en eens lekker uitslapen, want morgen is het rustdag!

Keylong - Sarchu (tentenkamp)

Hierover kunnen we kort zijn: een prachige rit, die precies zijn best doet om de miserie van de vorige dag te doen vergeten! Droog, mooi en zonnig, vrij mooie wegen een put en een bult niet te na gesproken, en tijd om af en toe te stoppen om te genieten van het landschap en een plaatje te maken.
Voor Inge R. : ik heb een paar keer aan je gedacht als ik helemaal alleen aan het tuffen was aan 30 - 40 km/h door dit indrukwekkende landschap en alles op me laat inwerken. "Go with the flow" zoals je in je boeken beschrijft, ik begin het te begrijpen ... We komen hier niet ongewijzigd uit, dat is al zeker!
We komen aan in een tentenkamp langs de route. Dit zijn inwoners van Leh of Manali die in juni hier een zaakje opzetten (restaurant, hotel, café, shop, ... ik gebruik opzettelijk de termen die wij gebruiken, je moet ze wel vertalen naar Indische normen, zie daartoe ook de foto's!) en in september terug naar hun stad trekken omdat de passen dan gesloten worden en de route niet meer gebruikt.
We genieten van een lekkere vegetarische maaltijd, en dan de tent binnen...
... Om te genieten van de rust en de gezonde lucht van de bergstreek. Er is zelfs geen GSM dekking, laat staan internet. Wel stoppen 's nachts daar de Tata's die slechts overdag rijden, die laten dan hun motor nog een uurtje draaien om de cabine waarin ze slapen warm te maken, en samen doen ze nog een klapke bij een knapperend vuurtje van in stukken gesneden autobanden! De rust en de gezonde lucht van de bergen, weet je wel ... ;-)

Manali - Keylong

Tweede keer, goede keer gaan we maar zeggen,want we geraken over de Rohtang pas. Eerst een geploeter van bijna 3 uur in de modder (sommige plaatsen tot kniediep!) met talrijke valpartijen, maar dan komen we eindelijk bijna aan de top, om te horen ... Dat de zaak nog niet open is! Dan nog bijna 4 uur wachten en we mogen erdoor. Er is een passage open die één richting om beurten kan doorlaten. Gelukkig mogen de motoren eerst, maar na een stuk of 50 is de passage weerom herschapen in een modderpoel van jewelste waarin iedereen zich vastrijdt. Dus veel gesleur, getrek, getoeter en gevloek, maar dan zijn we erdoor. Maar dan moeten we nog door de honderden wachtende Tata's (vrachtwagens), bussen, wagens, motorfietsen, ezels, paarden, ... En die staan niet netjes langs hun kant van de weg. Er moet dus af en toe worden uitgeweken, ook naar de open kant van de weg, waar rechts op een kleine meter naast je alleen maar een gat van een paar honderd meter diep is. Verstand op nul, dus, en recht
voor je uit kijken!
Maar iedereen geraakt er heelhuids over. 

Door het hele gedoe hebben we wel nogal wat tijd verloren, en het is donker als we in Keylong aankomen in een guest house dat de normen van BMW Club Vlaanderen blijkbaar nog niet zo goed kent ... ;-)
De bagage is er ook nog niet (de jeeps zitten nog op deRohtangpas ...) maar wie maalt daar om, een goeie warme maaltijd en het (keiharde!) bed in.

Hima plaatjes

We zouden vandaag naar Keylong trekken via de Roh Tang pas. Dat is de enige weg er naartoe en verder naar Leh, ons einddoel van waaruit we de Kardong La aanpakken.

De eerste echte etappe vandaag! Om 7h ontbijt, korte briefing, bagage inladen in de jeep, motoren ophalen, tanken en op weg. Vrij goed weer, al van ver zagen we (omdat de gids er ons op wees natuurlijk! ;-)) dat de pas zelf in de mist lag. Jammer, dan geen mooie plaatjes vanop de top. We konden naderen tot op 25 km van de top en tot 3500m hoogte, maar daar werden we tegengehouden door de politie omdat de pas afgesloten was. "Waarom?" - "Weet nie". "Hoe lang?" - "Weet nie"

Ok , dan van de nood een deugd gemaakt en teruggekeerd naar het vorige dorp en daar geluncht. Maar toen de pas om 14h30 nog niet open was, en we al allerlei zwaar materiaal (bulldozers, ...) naar boven hadden zien trekken, en een paar ontploffingen gehoord hadden, werd het duidelijk dat de weg, waarschijnlijk ook door het zware weer vd laatste dagen, serieus beschadigd was. Langer wachten had dus niet veel zin, vooral omdat we dan niet voor donker ter plaatse zouden raken. En in het donker in die bergen ... bij klaarlichte dag loopt het al niet over!

Het is idd bij momenten best wel spannend, vooral als je een vrachtwagen of een bus moet kruisen, en je je aan de buitenkant van de weg bevindt, met links alleen maar een paar honderd meter lucht ...

Dus terug naar Manali, en morgen volgende poging. Het programma dreigt (nog) niet in de soep te lopen, morgen was voorzien in Keylong te blijven om te wennen aan de hoogte.

Maar de landschappen zijn indrukwekkend. De bergen hebben mij altijd al aangetrokken omwille van hun monumentale schoonheid waarnaast je je echt maar klein voelt. Zwitserland en Oostenrijk zijn mooi en indrukwekkend, dit ook, maar dit is gewoon op een andere schaal!

Zie de plaatjes om een indruk te krijgen!

Dit ben ik wel degelijk zelf!

Voor de insiders: mijn zonnebril (voor de outsiders: de zonnebril waarvan ik de dag voor vertrek nog een oor afkraakte. Op zich niet zo erg, ware het niet dat het één op sterkte is. Optieker in verlof, dan maar zelf geknutseld met LocTite) heeft het weer begeven. Maar gelukkig kan ik hem met één oor perfect op zijn plaats klemmen onder mijn helm.

Zo, morgen tweede poging om in Keylong te geraken!

Met dank aan Julie, de tofste van mijn oudste dochters die dit blogbericht heeft gepost. Om één of andere reden lukt het me van hieruit niet. (Voor de outsiders: Eldrid is de tofste van mijn jongere dochters. En voor je aan discriminatie denkt: ik heb twee dochters!)

Groetjes,

Martin