Deze morgen voelde ik mij een beetje asociaal, want de enige die geen hoofpdpijn had in onze tent vn 8. En neen dr Martin P, ik heb nog geen pilleke tegen hoogteziekte genomen, ik heb blijkbaar geluk, want het kamp was toch op 4400m hoogte. Vrij lange rit, ietsje te zelfs, over een tamelijk geaccidenteerd parcours. Nieuwigheid zijn de zgn waterbakken, dat zijn passages van (smelt)water dat vd bergen afloopt en de weg op de een of andere manier moet kruisen. En dat levert riviertjes op tot ongeveer een halve meter diep. Met de Enfield kan je daar rustig doorheen tuffen, beetje snelheid houden want het water heeft ook een bepaalde snelheid en je mag je niet laten omver duwen door de stroming, en beetje geluk hebben dat je niet op een onoverkomelijke kei stuit! Actiefoto's volgen nog, maar iedereen is overal veilig doorgeraakt. En dan de generale repetitie van de reis: de Tang Lang La (La = pas) die de tweede hoogste pas ter wereld is die met gemotoriseerd vervoer kan gepasseerd worden. 5200 meter hoog is al niet niets meer, als we van daar even naar beneden kijken, zien we ruim 400 meter onder ons de top van de Mont Blanc, met zijn 4800m toch de hoogste top van Europa.
En dat voel je. Als je spreekt met iemand moet je na drie zinnen eventjes op adem komen. Wandelen doe je ook best heel rustig. En om geen problemen te krijgen, blijven we ook slechts een kwartiertje boven. Ook de motoren voelen het. Minder vermogen, en je moet ook preciezer schakelen, anders is het een hikken en hoesten van jewelste.
Maar het heeft wel een kick, we zijn ten slotte 'maar' 400m onder de Kardong La, dé hoogste, die we donderdag hopen aan te vallen. Dan naar Leh, een echt hotel, echte badkamer, echt bed, en eens lekker uitslapen, want morgen is het rustdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten