Vrije dag, alhoewel ... ;-))

Vandaag rustdag, maar dat betekent geen luiwammesdag, want daarvoor zijn weniet naar hier gekomen, daarvoor kun je naar Benidorm of Blankenberge gaan! ;-)
Deze morgen ben ik met de fotografen naar een Boeddistisch tempelcomplex geweest om er een dienst bij te wonen, het Thicksey complex (www.thicksey.com). Heel interessant. Dat begint wel om 6h op 30km van hier, dus om 5h uit bed.
Eerst hebben we even de sfeer opgesnoven waar een monnik in zijn eentje een gezangenboek zat uit te zingen, en dan om 7h15 de eigenlijke dienst, nadat eerst de gelovigen werden opgeroepen met de speciale lange trompetten (zie foto).
Er waren ook een aantal monik-kinderen bij, en die schenen zich best wel te amuseren. De dienst was ook heel wat minder stijf dan de missen die wij ons uit onze kindertijd herinneren.
Er waren ook nogal wat parallelen te trekken tss de Boeddistische dienst en de katholieke dienst. Ook eerst een deel gebeden en gezangen, dan een consecratie-achtige fase, en dan een verdeling van eten, in dit geval thee en een poedertje dat erin ging, maar dat we niet konden identificeren, wat wij kennen als de communie.
Er zijn in het complex een tiental tempels en tempeltjes, sommige maar een 20m² groot, en, wat mij wat verwonderde voor het Boeddisme,  sommige waren niet toegankelijk voor vrouwen.
Wel deze waar Bert, zonder te weten, naast het vruchtbaarheidssymbool van de Buddha staat (zie foto)!


Morgen vertrekken we terug naar Manali, in 3 etappes. Eerste overnachting is opnieuw in een tentenkamp, dus weer geen GSM of internet. Vertrek stipt om 7h.
Volgende post zal dus voor zondagavond, of ten laatste maandagavond uit Manali zijn.
We duiken dan voor het eerst in 12 dagen terug onder de 3000m grens. Toch benieuwd wat een dergelijke hoogtestage als gevolgen heeft voor je bloed. 
Dr Martin P, noteer maar al in je agenda dat ik volgende week eens langskom voor een bloedonderzoek!


Dit zijn de "vespers", de monnik die zijn gezangenboek uitneuzelt:

Dit is Bert, met links van zijn hoofd het vruchtbaarheidssymbool waar vrouwen komen om voorspoedig (en plezant? ;-)) zwanger te geraken. Wij zouden zeggen: de Boedda met een respectabele erectie!

Dit zijn de trompetters op het dak om de nieuwe dag te verwelkomen en de gelovigen op te roepen naar de dienst.

Een van de kinder-monniken. Bert heeft nog een paar heel mooie plaatjes van de kinderen. Als dat geen teaser is om het boek te kopen! ;-))

Dit is een beeld van de Boedda. Het is verboden om een foto te nemen van jezelf en het beeld. Aangezien een foto ook een verering is van de Boedda, is een foto met nog een persoon erbij hetzelfde als het vereren van die persoon op dezelfde manier als van de Boedda zelf. Let ook op de verhoudingen, het beeld is ong 6m hoog!

Dit is het Thiksey complex van op een afstand gezien. Moet trouwens en heel leuke plek zijn om te verblijven, met prachtige vergezichten naar alle kanten!

Zie ook eens de blog van de fotografen en hun project op http://www.himalaya11.com
Dagelijks wordt er een foto-van-de-dag bijgeplaatst, uiteraard een stuk professioneler dan de mijne!

Iedereen een prettig weekend gewenst!


Martin

25/8/2011 D-Day : naar de summit: de Kardong La (5379m)

Vandaag is idd de topdag van de reis, we gaan naar het (berijdbare) dak van de wereld! Vertrek rond 9h na de klassieke technische probleempjes, die klassiekerwijze niet worden opgelost, maar voorzien van een hele uitleg ("Dit is India ... " is dan de even klassieke uitleg ;-)) en we gaan de weg op naar boven. De eerste 25 van de 40km verlopen vrij vlot, de weg vetoont nog een respectabel percentage asfalt. Op 4500m houden we een thee-stop. Maar daar al moet je niet te snel wandelen of je voelt al de ijlere lucht.
Rik, de fotograaf-piloot licht daar even hun doel van de reis toe. Ze maken een boek over de expeditie dat verkocht zal worden ten voordele van het longtransplantatiefonds van de MUCO vereniging. Één transplantatie kost 7.000 Euro, daar wordt geen cent van terugbetaald door de ziekenfondsen. Voor veel gezinnen, die al heel hoge kosten hebben door de ziekte van hun kind, is dat niet haalbaar. Daar komt dat fonds dan tussen. Doel van de verkoop van het boek (dat begin november uitkomt en vooe 40 Euro van eigenaar zal wisselen) is één longtransplantatie te bekostigen, en daarmee een kind of jongere letterlijjk een nieuw leven te geven.
Elke dag van de tocht van Rik en Bert staat in het teken van één MUCO patiënt die ze pesoonlijk kennen. Vandaag is dat Letitia, 19 jaar, die het maximaal nog 2 maand uithoudt als er geen gepaste long voor haar wordt gevonden. Speciaal vandaag, omdat we, door zo hoog te gaan, een (heel klein) beetje de moeilijkheden zullen ondervinden waar die mensen constant mee leven.
Dan trekken we hoger. Nog 15km verder en 900m hoger. De weg wordt snel slechter. Gelukkig weinig modder, veel zand en keien, maar dat zijn we intussen al gewend!
Uiteindelijk bereiken we het doel van de reis: de GPSen geven 5376m aan, ietsje minder dan de optimistische 5600m die sommige kaarten aangeven. De plek zelf is vrij karig, niet abnormal als je weet dat ze maar een paar maand per jaar bereikbaar is. Wat fotootjes nemen, maar je voelt dat de lucht er heel wat ijler is. Ik maak de fout snel even naar de motor te rennen om mijn zonnebril, maar die 6 passen lopen doet me 5 minuten hijgen!

We nemen dezelfde weg terug. Nog enkele fotostops en genieten van het landschap.

De onbetwistbare getuige: de positie, datum en tijd, en vooral: de hoogte!

Het verplichte plaatje, getuigend dat ik het wel degelijk zelf gedaan heb, geen stand-in aan te pas gekomen!

En vanaf daar heb je natuurlijk een prachtig zicht. Je zou van daar zelfs de K2 (tweede hoogste berg ter wereld na de Mount Everest) moeten kunnen zien, maar daarvoor moesten we nog een klim te voet maken van 150m hoog, en dat zag niemand meer zitten ...

Morgen rustdag, en vandaag het doel van de reis bereikt. Daar zal deze avond wel een goeie pint op gedronken worden, hier in het hotel is lekker gekoelde Tuborg te verkrijgen.
En morgen is het rustdag ...

23-24/8/2011 Leh - Lamayuru - Leh

Lamayuru is de plek waar een klooster staat waar de Dalaï Lama zijn pensioen zou doorbrengen. Maar de man verkoos er ten slotte voor om die periode, vast om religieuze redenen ;-)), in Parijs door te brengen. Dus is het nu een gewoon klooster, waar ook kinderen tot monnik worden opgeleid.
Heel ascetisch allemaal, beetje lauw water id douche, elektriciteit tot 23h, geen gsm of internet. Die lauwe douche viel nog mee, want het is erg warm tijdens de dag. Nu, beter te warm dan de ganse dag regen en mist!
Verder een beetje in herhaling vallen: heel veel afwisseling van landschappen, rustige wegen (naar Indische normen dan), een rit zonder veel geschiedenis zeg maar, maar wel genieten.
Geen valpartijen, nog slechts 2 man hebben geen streepje achter hun naam staan!

Hier nog enkele beeldjes.

Dit is Rik, de (bijzonder vaardige) piloot van de reportagemotor, en ook instaat voor (spectaculaire!) videobeelden:

Dit ben ik aan het einde van de bijzonder stoffige rit (valt het op? ;-)) van Sarchu naar Leh: 

 Dit is Bert, de (eerste klasse) fotograaf :

Sarchu - Leh

Deze morgen voelde ik mij een beetje asociaal, want de enige die geen hoofpdpijn had in onze tent vn 8. 
En neen dr Martin P, ik heb nog geen pilleke tegen hoogteziekte genomen, ik heb blijkbaar geluk, want het kamp was toch op 4400m hoogte.
Vrij lange rit, ietsje te zelfs, over een tamelijk geaccidenteerd parcours. Nieuwigheid zijn de zgn waterbakken, dat zijn passages van (smelt)water dat vd bergen afloopt en de weg op de een of andere manier moet kruisen. En dat levert riviertjes op tot ongeveer een halve meter diep. Met de Enfield kan je daar rustig doorheen tuffen, beetje snelheid houden want het water heeft ook een bepaalde snelheid en je mag je niet laten omver duwen door de stroming, en beetje geluk hebben dat je niet op een onoverkomelijke kei stuit! Actiefoto's volgen nog, maar iedereen is overal veilig doorgeraakt.
En dan de generale repetitie van de reis: de Tang Lang La (La = pas) die de tweede hoogste pas ter wereld is die met gemotoriseerd vervoer kan gepasseerd worden. 5200 meter hoog is al niet niets meer, als we van daar even naar beneden kijken, zien we ruim 400 meter onder ons de top van de Mont Blanc, met zijn 4800m toch de hoogste top van Europa. 

En dat voel je. Als je spreekt met iemand moet je na drie zinnen eventjes op adem komen. Wandelen doe je ook best heel rustig. En om geen problemen te krijgen, blijven we ook slechts een kwartiertje boven. Ook de motoren voelen het. Minder vermogen, en je moet ook preciezer schakelen, anders is het een hikken en hoesten van jewelste.

Maar het heeft wel een kick, we zijn ten slotte 'maar' 400m onder de Kardong La, dé hoogste, die we donderdag hopen aan te vallen.
Dan naar Leh, een echt hotel, echte badkamer, echt bed, en eens lekker uitslapen, want morgen is het rustdag!

Keylong - Sarchu (tentenkamp)

Hierover kunnen we kort zijn: een prachige rit, die precies zijn best doet om de miserie van de vorige dag te doen vergeten! Droog, mooi en zonnig, vrij mooie wegen een put en een bult niet te na gesproken, en tijd om af en toe te stoppen om te genieten van het landschap en een plaatje te maken.
Voor Inge R. : ik heb een paar keer aan je gedacht als ik helemaal alleen aan het tuffen was aan 30 - 40 km/h door dit indrukwekkende landschap en alles op me laat inwerken. "Go with the flow" zoals je in je boeken beschrijft, ik begin het te begrijpen ... We komen hier niet ongewijzigd uit, dat is al zeker!
We komen aan in een tentenkamp langs de route. Dit zijn inwoners van Leh of Manali die in juni hier een zaakje opzetten (restaurant, hotel, café, shop, ... ik gebruik opzettelijk de termen die wij gebruiken, je moet ze wel vertalen naar Indische normen, zie daartoe ook de foto's!) en in september terug naar hun stad trekken omdat de passen dan gesloten worden en de route niet meer gebruikt.
We genieten van een lekkere vegetarische maaltijd, en dan de tent binnen...
... Om te genieten van de rust en de gezonde lucht van de bergstreek. Er is zelfs geen GSM dekking, laat staan internet. Wel stoppen 's nachts daar de Tata's die slechts overdag rijden, die laten dan hun motor nog een uurtje draaien om de cabine waarin ze slapen warm te maken, en samen doen ze nog een klapke bij een knapperend vuurtje van in stukken gesneden autobanden! De rust en de gezonde lucht van de bergen, weet je wel ... ;-)

Manali - Keylong

Tweede keer, goede keer gaan we maar zeggen,want we geraken over de Rohtang pas. Eerst een geploeter van bijna 3 uur in de modder (sommige plaatsen tot kniediep!) met talrijke valpartijen, maar dan komen we eindelijk bijna aan de top, om te horen ... Dat de zaak nog niet open is! Dan nog bijna 4 uur wachten en we mogen erdoor. Er is een passage open die één richting om beurten kan doorlaten. Gelukkig mogen de motoren eerst, maar na een stuk of 50 is de passage weerom herschapen in een modderpoel van jewelste waarin iedereen zich vastrijdt. Dus veel gesleur, getrek, getoeter en gevloek, maar dan zijn we erdoor. Maar dan moeten we nog door de honderden wachtende Tata's (vrachtwagens), bussen, wagens, motorfietsen, ezels, paarden, ... En die staan niet netjes langs hun kant van de weg. Er moet dus af en toe worden uitgeweken, ook naar de open kant van de weg, waar rechts op een kleine meter naast je alleen maar een gat van een paar honderd meter diep is. Verstand op nul, dus, en recht
voor je uit kijken!
Maar iedereen geraakt er heelhuids over. 

Door het hele gedoe hebben we wel nogal wat tijd verloren, en het is donker als we in Keylong aankomen in een guest house dat de normen van BMW Club Vlaanderen blijkbaar nog niet zo goed kent ... ;-)
De bagage is er ook nog niet (de jeeps zitten nog op deRohtangpas ...) maar wie maalt daar om, een goeie warme maaltijd en het (keiharde!) bed in.

Hima plaatjes

We zouden vandaag naar Keylong trekken via de Roh Tang pas. Dat is de enige weg er naartoe en verder naar Leh, ons einddoel van waaruit we de Kardong La aanpakken.

De eerste echte etappe vandaag! Om 7h ontbijt, korte briefing, bagage inladen in de jeep, motoren ophalen, tanken en op weg. Vrij goed weer, al van ver zagen we (omdat de gids er ons op wees natuurlijk! ;-)) dat de pas zelf in de mist lag. Jammer, dan geen mooie plaatjes vanop de top. We konden naderen tot op 25 km van de top en tot 3500m hoogte, maar daar werden we tegengehouden door de politie omdat de pas afgesloten was. "Waarom?" - "Weet nie". "Hoe lang?" - "Weet nie"

Ok , dan van de nood een deugd gemaakt en teruggekeerd naar het vorige dorp en daar geluncht. Maar toen de pas om 14h30 nog niet open was, en we al allerlei zwaar materiaal (bulldozers, ...) naar boven hadden zien trekken, en een paar ontploffingen gehoord hadden, werd het duidelijk dat de weg, waarschijnlijk ook door het zware weer vd laatste dagen, serieus beschadigd was. Langer wachten had dus niet veel zin, vooral omdat we dan niet voor donker ter plaatse zouden raken. En in het donker in die bergen ... bij klaarlichte dag loopt het al niet over!

Het is idd bij momenten best wel spannend, vooral als je een vrachtwagen of een bus moet kruisen, en je je aan de buitenkant van de weg bevindt, met links alleen maar een paar honderd meter lucht ...

Dus terug naar Manali, en morgen volgende poging. Het programma dreigt (nog) niet in de soep te lopen, morgen was voorzien in Keylong te blijven om te wennen aan de hoogte.

Maar de landschappen zijn indrukwekkend. De bergen hebben mij altijd al aangetrokken omwille van hun monumentale schoonheid waarnaast je je echt maar klein voelt. Zwitserland en Oostenrijk zijn mooi en indrukwekkend, dit ook, maar dit is gewoon op een andere schaal!

Zie de plaatjes om een indruk te krijgen!

Dit ben ik wel degelijk zelf!

Voor de insiders: mijn zonnebril (voor de outsiders: de zonnebril waarvan ik de dag voor vertrek nog een oor afkraakte. Op zich niet zo erg, ware het niet dat het één op sterkte is. Optieker in verlof, dan maar zelf geknutseld met LocTite) heeft het weer begeven. Maar gelukkig kan ik hem met één oor perfect op zijn plaats klemmen onder mijn helm.

Zo, morgen tweede poging om in Keylong te geraken!

Met dank aan Julie, de tofste van mijn oudste dochters die dit blogbericht heeft gepost. Om één of andere reden lukt het me van hieruit niet. (Voor de outsiders: Eldrid is de tofste van mijn jongere dochters. En voor je aan discriminatie denkt: ik heb twee dochters!)

Groetjes,

Martin

Groeten uit Manali

Hallo allen,

Gisteren, of liever eergisteren dus was de bedoeling met de nachtbus van Delhi naar Manali te rijden. Vertrek 16h, aankomst dag later 6h. Beetje akklimatiseren, sightseeing en zo, ...

Maar, de avond voor vertrek bleek een brug (of een stuk ervan) te zijn ingestort. Dus moet er een omweg gemaakt worden langs een andere brug, waar de bus niet doorkan wegens te lang/te breed. Dan maar in minibusjes, 4 of 5 per busje. Gelukkig heb ik mij kunnen positioneren in eentje met de twee fotografen, twee rustige toffe gasten. En dan kom je in een file terecht, er is een aardverschuiving gebeurd, de weg is geblokkeerd, een aantal man ruimt de brokken wat op, nog zo eentje, nog een paar, en tegen 12 uur plots alles vast. 

We gaan een halve km wagens verderop kijken, en er liggen twee knoerten van bomen (40cm diameter) over de weg. Niets meer aan te doen deze avond (donker), dus overnachten id wagen! 

Een nacht van draaien en keren op een achterzetel, en gelukkig is het tegen 6h klaar en zijn de bomen opgeruimd. En we kunnen verder, tot de volgende landslide. En de volgende, en ... 

en dan de Superlandslide, 

waar we een goeie 3 uur staan te wachten.

Vanaf dan gaat het gelukkig wat vlotter. Wel geraken de chauffeurs (begrijpelijkerswijze na 30h rijden) moe en ambetant, en de kruisingen op de smalle bergwegen met Tata's (Indiaas merk van vrachtwagens) en bussen verlopen steeds met meer discussie, en zelfs eventjes bijna met een vechtpartij.
Maar om 23h, ruim 31 uur na het vertrek komen we toch ter plekke.

Blijkbaar was het één der ergste moessonregens sinds jaren. Wil de persverantwoordelijke Eldrid dat even checken aub? Ze kunnen ons hier van alles wijsmaken! En Touring Manalis werkt ook niet zo goed als Touring Mobilis bij ons! ;-)

En dan word je begroet met een "Cheel choeie afond beste frienden!" ... Jawel, door een typisch Hollandse, de uitbaatster van het hotel. Gelukkig kregen we hier nog een avondmaal voorgeschoteld.

Vandaag dan kennismaking met de motoren, een proefritje van een 80 km en een paar moeilijkheidjes genomen die we veel zullen tegenkomen zoals passage door een paar beken, modderstromen, dorpjes, plekken met veel volk en verkeer, het links rijden, ...

Een paar man sprong gewoon op die Enfield zoals ze op de BMW springen, en dat valt echt niet mee!
Dus een paar uitschuivers, 5 in totaal! Ook mijn kamergenoot, die ging zelfs twee keer onverklaarbaar tegen de vlakte. Enfin, onverklaarbaar, hij stuurde zijn Enfiled Bullet 500 op dezelfde manier de bocht in zoals hij zijn GS doet, en zo werkt het echt niet.
Ik heb het heel voorzichtigjes aangepakt, ook wel een paar verrassingetjes, oa omdat de motor af en toe onverwachts afsloeg (maar daar wordt aan gewerkt tegen morgen!) maar dus geen onaangename verrassingen.
Ook het links rijden valt wel mee. Beetje verwarrend als je rechts iemand inhaalt, mag je niet denken dat je een tegenligger gepsseerd bent, en niet vergeten terug naar links vd weg te gaan rijden!
Niet teveel ambetantigheden, ware het niet dat de motor trilt als een Harley en mijn vingers na afloop nog flink natrilden! Maar ik was niet de enige. Er waren er ook met zadelpijn, maar daar heb ik niets van geweten.

Morgen de eerste echte rit naar Keylong. 115 km naar een hoogte van 3300m. Daar blijven we dan een dag om te acclimatiseren.

Hopelijk morgen meer, de internet connectie is hier niet zo spectaculair. Anders doe ik beroep op PR verantwoordeljk Julie om eea te publiceren op de blog!

Groetjes aan iedereen

Pappie/Martin

Goed aangekomen

Ik weet het, beetje saaie titel, maar ik moet er nog een beetje inkomen ...

Best illustreren met een paar plaatjes.

Dit is de groep aan de vertrekhal in Zaventem:

 Dit is tijdens een wandeling in één vd oude delen van Delhi:

En hier de lokale viswinkel, maar helemaal vers hoor!

 Deze mag zeker geen schrammetje oplopen, als de goden hem nu nog niet goed gezind zijn..

 De lokale afdeling van Van Den Borre in Delhi zeg maar ...

 En ten slotte de apotheek. Altijd handig als je een pilletje tekortkomt...

 En o ja, er wordt nog veel met de hand gewerkt in India. En zoals je ziet is het niet overal kinderarbeid wat de klok slaat!

Zo, dat was het dan,

Morgen nog wat lokale sightseeing hier, en dan de nachtbus op naar Manali (600km).

Geniet van jullie feestdag morgen!

Martin

Hallo micro ..., test test, ...

Ja, we zijn er (bijna!) klaar voor!
Nog even de onderbroeken tellen (1 per week moet wel volstaan ;-)), plantjes genoeg water geven en de fles ernaast zetten zodat ze zich kunnen bedienen indien nodig, en de facteur weet er ook van!

Omdat ik een beetje lui van aard ben copieer en plak ik hieronder de tekst die Rik en Berten zo mooi hebben opgesteld. Er is idd ook een goed doel aan de expeditie verbonden, maar daar ga ik jullie (nog!) niet mee lastig vallen.
Eerst zien dat we alles tot een goed einde brengen! En jullie laten meegenieten van al het moois dat we zullen zien.
Ik weet niet of we elke dag zullen kunnen bloggen, ik denk niet dat er op elke berg in de Himalaya een internetkabel ligt. Dus als er even geen nieuws is, geen paniek, we liggen dan niet noodzakelijk in een ravijn te keuvelen met de aasgieren over de lekkerste brokjes! Denk dan maar: geen nieuws, goed nieuws!

En dan nu de tekst van Rik en Berten:

Op 13 augustus 2011 sluiten Rik De Brauwer en Berten Steenwegen, beiden fotograaf, aan bij een Himalaya-expeditie waarvan de organisatie in handen ligt van de BMW-club Vlaanderen. Opzet van de expeditie: in 3 weken tijd de 4 hoogste (berijdbare) bergpassen ter wereld overwinnen, op de motorfiets.

Deze passen bevinden zich in het Himalaya gebergte in Noord-India tussen 3500m en 5650m hoogte.

Deze route wordt slechts 3 maanden per jaar sneeuw- en ijsvrij gemaakt door het leger, oa voor de bevoorrading van hun troepen die hun grenzen bewaken met China, Nepal en Pakistan.

Onbewoond, onverhard en uitzonderlijk moeilijk terrein voor mens én machine maar misschien net daarom ook, onbeschrijfelijk mooi. Meer hoeft het voor een motorrijder-fotograaf niet te zijn ...

Van bij zijn inschrijving vorig jaar had Rik het idee om hiervan een fotoboek en/of DVD te maken, integraal ten voordele van de MUCO-vereniging.

Naarmate de voorbereidingen vorderden en zijn plan concreter werd, realiseerde hij zich echter ook meer en meer dat hij dit beter niet alleen zou ondernemen.

Het zeer technische motorrijden op extreme hoogtes combineren met het maken van beelden (foto + film) én het schrijven van een verhaal erbovenop, zou enkel tot frustraties leiden.

De terechte vrees sloop erin dat hij aan zijn eigen verwachtingen niet zou kunnen voldoen.

Vandaar dat hij begin dit jaar op zoek ging naar een collega-fotograaf die achterop op de motorfiets mee wou om in zijn plaats de beelden te schieten. Niet evident als je weet over welke route het gaat ...

Berten Steenwegen was diegene die het eerst en het meest in aanmerking kwam, om verschillende redenen. Niet in het minst omdat hij een uitstekend fotograaf is maar ook omdat hij als motorrijder over een dosis avontuur en durf beschikt om achterop op de motorfiets over de onverharde 'richels' van deze venijnige bergpassen mee te rijden. Vanuit zijn enthousiasme stemde hij meteen in, gedreven door het feit dat dit project een bijdrage wil leveren aan de strijd tegen MUCO.

Enkele brainstorms en vergaderingen (oa met de MUCO vereniging) verder staan zij nu zover dat het boek en de tentoonstelling er sowieso zal komen, een DVD heel waarschijnlijk.

Het boek zal vooral een foto-boek worden met beelden uit de Himalaya als hoofdbrok, maar daarnaast ook persoonlijke portretten van enkele mensen met MUCO en van de expeditieleden. Elk met hun eigen verhaal, hun eigen streefdoelen. Het expeditieverhaal zal dus doorheen het boek naast het MUCO-verhaal lopen.

Als concreet doel stellen zij het longtransplantatie-fonds voorop. Met de verkoop van het boek  gaan zij trachten de symbolische som van 7000€ bijeen te krijgen.

De uitgave van het boek is voorzien in het najaar 2011 ( november – december).

Rik en Berten zijn nu op zoek naar organisaties en mensen die dit project willen steunen door bv. aan publiciteit te doen, ruimte te voorzien voor een opstelling van de tentoonstelling,

een infoavond willen organiseren, de verkoop van het boek willen promoten, enz enz.

Elke aanmoediging zal deugd doen. In welke vorm dan ook. Het wordt immers een "adembenemende" onderneming, in elke mogelijke betekenis van het woord.

Veel leesplezier!

Martin, die het toch allemaal wel een beetje spannend vindt!